مردمان طالب میوه‌های رسیده‌اند. اگر در هنگام رسیدن میوه‌ها، مردم از چیدن آنها منع شوند؛ کار از کار می‌گذرد. در مورد رفع حصر البته شاید هنوز به کلی کار از کار نگذشته باشد؛ بستگی به این دارد که به چه منظوری صورت می‌گیرد: اقدامی مصلحت جویانه از سر ناچاری؟ یا تصمیمی برای ترمیم پاره‌ای جراحات اجتماعی و ایجاد فضایی متفاوت در کشور؟

واقعیت این است که آقای کروبی بر اساس سنتی که از پدرش به ارث برده بود؛ از طریق جمع‌آوری مبالغی از سوی افراد متمول و خیّر، آنها را صرف رفع گرفتاری افراد درمانده و نیازمند می‌کرد. طبعاً این سنتی حسنه و مدنی است که در تمام جوامع نیز کم و بیش سابقه و جریان دارد. یکی از افرادی که حدود ۲۰۰ میلیون تومان برای همین منظور در اختیار آقای کروبی قرار داده بود؛ شهرام جزایری بود. چنانچه جزایری این کمک را در ازای دریافت امتیاز یا توصیه‌نامه و یا هر نوع تسهیلات دیگری در اختیار کروبی گذاشته بود؛ طبعاً پذیرش پول او کاری خلاف و مستوجب تعقیب قانونی بود؛ اما به شهادت همۀ طرف‌های مطلع در این ماجرا بویژه شخص جزایری، او بدون هرگونه درخواست و قید و شرطی به این کار مبادرت کرده بود.

بسته‌نگار بیش از آنچه به نظر دیگران می‌آمد فعال و پر تلاش بود. به جرأت می‌توان گفت که در بین فعالان ملی – مذهبی، بسته‌نگار در کار سیاسی، حرفه‌ای‌ترین آنها به شمار می‌رفت؛ زیرا به صورت “تمام وقت” و گاه شبانه روزی در کارِ بسیج تدارکات و برنامه‌‌ریزی و ارتباط‌گیری، آن هم به صورتی خستگی‌ناپذیر فعالیت می‌کرد.

اگر منظور از شعار “نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران” نوعی همسویی و یا حمایت از طرف متجاوز و اشغالگرِ بحران خاورمیانه یعنی اسرائیل باشد در آن صورت این شعار معنایی منحط و مغایر اصول رفتار انسانی خواهد یافت.

هدی بیش از دیگران بی تاب شد. در زندان اعتصاب کرد و خود در این راه جان سپرد. دیگران نیز فقط خدا می داند چه کشیدند. من اما در سالن ۱۲ زندان رجایی شهر، بی اختیار با صدای بلند شیون کردم. ساعت ها و روزها، پنهان و آشکار. روزی که مهدیه به ملاقات آمد، همینکه از پشت کابین نگاهمان به هم افتاد؛ چانه هامان لرزید و چشمهایمان سیل آسا و بی وقفه بارید. مهدیه در میان بغض و گریه ماجرا را توضیح داد. با پارسا و پرهام برای تشییع جنازه به ناران رفته بود. با دیدن جنازۀ هاله چندان جیغ و فریاد کشیده بود که همگان وحشت کرده بودند. گویا از وقوع محشر سخن می گفت. با خود گفتم: لا یوم کیومک…..

به نظرم نقطۀ مرکزی استراتژی دولت دونالد ترامپ در برابر جمهوری اسلامی نه لزوماً براندازی بلکه عادی سازی آن است.

موضع جدید کشورهای اروپایی در مورد لزوم گسترش برجام به سایر موضوعاتِ مورد اختلاف ایران و غرب، عملاً خروج یا عدم خروج آمریکا از برجام را به امری حاشیه ای تبدیل کرده است.

در مجموع به نظرم نوعی بلاتکلیفی و بی تصمیمی در نهادهای حاکم در بارۀ چگونگی برخورد با خروج آمریکا از برجام و نوع تعامل با اتحادیۀ اروپا دیده می شود. ادامۀ بی تصمیمی در این باره، نه فقط چاره ساز نیست؛ بلکه دیگر امکانپذیر هم نیست! بنابراین لحظۀ رویارویی با واقعیت فرا رسیده است.

آیا رویارویی مستقیم نظامی بین ایران و اسرائیل به امری محتوم تبدیل شده است؟ به نظرم دو طرف به هزینه های هولناک یک درگیری مستقیم نظامی آگاهند و به همین علت، نوعی اجماع بین المللی برای تسریع در پایان دادن به بحران سوریه به ضرورتی اجتناب ناپذیر تبدیل شده است.