دانشگاه صرفا کانون تولید کارگزاران مدیریت و قدرت نیست بل نهادی است که علاوه بر تولید دانش؛ خادم توسعه به مثابه رشد متوازن اقتصادی و اجتماعی باشد.

در چند روز گذشته پرسش و اظهار نظری فاخر و استراتژیک از سوی آقای حسین مرعشی از اعضای برجسته حزب کارگزاران سازندگی از مدعیان دو طیف سیاسی کشور که بدنبال برتن کردن رخت ریاست جمهوری هستند مطرح شد که محرک نگارش مطلب ذیل گردید.

۲۴اسفند۹۷، ده‌ها مسلمان را در دو مسجدی در نیوزیلند کشتند و درآغاز اردیبهشت۹۸ نیز موجی از خشونت و ترور و قتل‌عام در سریلانکا روی داد و صدها مسیحی را در چند کلیسا‌ و هتل‌ به کام مرگ برد. پیشتر نیز بارها در کشورهای اروپایی و فلسطین اشغالی و سرزمین‌های اسلامی، دین‌باوران، دین‌ناباوران یا هم‌کیشان خود را کشته‌اند و هنوز هم می‌کشند!

یادداشتی از احمدرضا احمدپور

الف. پرسشی همگانی که به پاسخی اقناع‌کننده نیاز داشته باشد به آن، پرسمان [یا مسئله] می‌گویند؛ اما هنگامی‌که به پرسمان، دیر پاسخ داده تا پاسخِ به آن سخت و دشوار شود، به آن، معضل می‌گویند. در جهان، اگر پرسمانی معضل شود آن را زود شناسایی و بررسی و مدیریت می‌کنند؛ اما معمول است که پرسمان را پیش از به معضل‌‌رسیدن، پاسخ می‌دهند.

این روزها به مناسبت نهم دی ماه، از تریبونها و رسانه های یک سویه مطالبی بیان می شود که به وضوح دور از انصاف و خیرخواهی است و اثر مطلوبی نیز حتی برای طراحان آن نخواهد داشت. چرا که اگر اثری داشت به واگویه و تکرار آن پس از ۹ سال نیازی نبود. آری، نقد منصفانه از وقایعی که در دوران و پس از انتخابات ۸۸ روی داده است، بسیار ضروری و آموزنده است اما طرح و پمپاژ اتهامات یک سویه راه به جایی نمی برد.

اصلاح طلبان عامدانه اعتراضات دی ماه را سرپوش گذاشتند و از کنارش به سادگی گذشتند چون برایشان خوشایند نبود جنس این اعتراضات در هشتاد شهر ایران و عمدتا شهرهای کمتر شناخته شده با شعار اصلاح طلب_اصول گرا_دیگه تمومه ماجرا به لحاظ جامعه شناسی سیاسی و درک نظری و مفهومی، پایان مرجعیت اصلاح طلبان بعد از بیست سال در کارزارهای سیاسی و انتخاباتی بود.