اثبات تقلب در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ با استفاده از یک تحلیل آماری

توضیح- نویسنده در این مقاله علمی، با تحلیل‌های آماری بر آن است که نشان دهد مجموع شمار آرا در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸، «تصادفی» نیستند و لاجرم «واقعی» نیستند؛ لذا «نتایج اعلام شده از سوی وزارت کشور جمهوری اسلامی در انتخابات ۱۳۸۸ نمی‌توانند نتیجه یک انتخابات سالم و عاری از دست‌کاری باشند.»

«بهروز بیات» مبنای کار خود را چنین توضیح می‌دهد: «موضوع نوشته حاضر معطوف به وجود شمار زیادی صندوق‌های رأی است که تعداد کل آرای آن‌ها ضریبی از ۱۰۰ بوده‌اند. آنچه که این تحلیل را از دیگر تحلیل‌ها که اشاره‌ای گذار به این یافته‌ها کرده‌اند، متمایز می‌کند این است که کوشش کرده‌ام به لحاظ آماری موضوع وجود چنین صندوق‌ها را ژرف‌تر ارزیابی کنم و دریابم که آیا نتایج اعلام‌شده رخدادی تصادفی ناشی از یک انتخابات سالم‌اند یا پیامد دست‌کاری ای هدفمند و تقلب. .. چنانکه ثابت شود که مجموع شمار رأی ها در صندوق‌ها تصادفی نیستند – و لاجرم واقعی نیستند- ضرورتی برای ارزیابی چگونگی پخش ارقام غیر واقعی میان کاندیداها وجود ندارد.

با توجه به وجود جداول و علائم ریاضی و غیرقابل‌انتشار در ویراستار سایت «زیتون»، پس از انتشار مقدمه، متن کامل مقاله به‌صورت پی‌دی‌اف ارائه می‌شود.

مقدمه: شاید ارائه این مطالعه آماری از انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۱۳۸۸ هفت سال پس از آن وقایع فاجعه آمیز در ایران دیر هنگام بنظر آید. اما دو انگیزه مرا وادار به پرداختن به این موضوع کرده است:

یکم: هفت سال پس از ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ هنوز سرکوب، زندان و حصر معترضین به تقلب انتخاباتی به عنوان «فتنه گر» ادامه دارد و…

دوم: هر چند که جمهوری اسلامی تقریبا هرگز انتخابات آزاد و سالم که درخور سنجش با معیارهای رایج جهانی باشد به خود ندیده است اما تا پیش از خرداد ۱۳۸۸ تنها یکی از مولفه‌های انتخاباتی یعنی شمارش کم و بیش واقعی آرا را تا حدودی رعایت می‌کرد. انتخابات ۸۸ نقطه عطفی بود به سوی بازگشت از این حداقل انتخاباتی که پیامدش عملا نفی وجودی انتخابات و تهی کردن آن از هرگونه معنائی می‌تواند یاشد. ملاحظات مذکور مرا بر آن داشت که با انتشار تحلیلی ریاضی- آماری از نتیجه انتخابات خرداد ۱۳۸۸، به سویه‌ای از آن بپردازم که تاکنون با ژرفای کافی به آن پرداخته نشده است.

پس از اعلام نتیجه انتخابات ۱۳۸۸ که برای بسیاری از شهروندان ایران گمان تقلب و دست‌کاری را برانگیخته بود، متخصص‌های بسیاری از ایران و جهان به تحلیل این نتیجه‌ها دست یازیده‌اند که بخش در خور توجهی از آن‌ها در ویکیپدیا منتشر شده است (اینجا).

موضوع نوشته حاضر معطوف به وجود شمار زیادی صندوق‌های رای است که تعداد کل آرای آن‌ها ضریبی از ۱۰۰ بوده‌اند. این واقعیت جلب توجه دیگر کارشناسان را نیز کرده بود و با نگاهی گذرا آن را به مثابه وجود تقلب ارزیابی کرده بودند. اما آنچه که این تحلیل را از دیگر تحلیل‌ها که اشاره‌ای گذار به این یافته‌ها کرده‌اند، متمایز می‌کند این است که کوشش کرده‌ام به لحاظ آماری موضوع وجود چنین صندوق‌ها را ژرف‌تر ارزیابی کنم و دریابم که آیا نتایج اعلام شده رخدادی تصادفی ناشی از یک انتخابات سالم اند یا پیامد دستکاری ای هدفمند و تقلب.

در تحلیل پیش رو به چگونگی توزیع آرا میان کاندیداها نپرداخته‌ام زیرا چنان‌که ثابت شود که مجموع شمار رای‌ها در صندوق‌ها تصادفی نیستند – و لاجرم واقعی نیستند- ضرورتی برای ارزیابی چگونگی پخش ارقام غیر واقعی میان کاندیداها وجود ندارد.

نگارنده بلافاصله پس از انتخابات ۱۳۸۸ با همراهی آقای مسعود آذری تحلیلی به زبان انگلیسی از نتایج انتخابات منتشر کردیم که با در نظر گرفتن سویه‌های گوناگون موثر در انتخابات نشان می‌داد که تقلبی گسترده رخ داده است. اما در پی این بودم که دریابم آیا می‌توان بدون در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی، شیوه سازماندهی، نحوه و گستره اعمال نفوذ نهادها و دیگر عوامل اثرمند، صرفا با اکتفا به نتایج رسمی اعلام شده از سوی دولت جمهوری اسلامی، ادعای معترضین جنبش سبز را درباره تقلب در انتخابات راستی آزمایی کرد؟

پایه این تحلیل ارقامی است که وزارت کشور جمهوری اسلامی در وب‌سایت خود از استان‌های تهران، لرستان، یزد، آذربایجان شرقی، اصفهان، اردبیل و کرمانشاه منتشر کرده است. کوششی است مبتنی بر این اصل که با کمترین ملاحظات سیاسی دریابم که آیا این نتایج می‌توانند ناشی از انتخاباتی سالم و دستکاری نشده باشند.

این نوشته را به دو بخش I و II تقسیم کرده‌ام: بخش I در برگیرنده نتایج تحلیل به شیوه‌ای که برای عموم خوانندگان مفهوم باشد و بخش II را برای کسانی که علاقمند به جزئیات تئوریک آن باشند، تنظیم کرده‌ام.

شیوه پرداختن به موضوع

برای بررسی واقعی یا ساختگی بودن نتایج انتخابات ۱۳۸۸ مجموع آرای تک صندوق‌های اخذ رای را تحلیل کرده‌ام. اگر نتیجه این باشد که این مجموعه‌های آرا تصادفی نیستند و لاجرم دستکاری شده و ساختگی‌اند، پرداختن به جزئیات توزیع‌شان در میان نامزدها – که معرف همگان است، معنی چندانی ندارد از این روی به توزیع آرا نپرداخته‌ام و تنها به کل آرای هر صندوق اکتفا کرده‌ام.

نگاهی به شمار کل آرایی که در هر صندوق رای گیری ریخته شده است نشانه‌هایی از غیرعادی بودن آشکار می‌کرد. شاخص‌ترین نشانه‌ها این بود که تعداد صندوق‌هایی که تعداد کل آرای مأخوذه ضریبی از ۱۰۰ بود به طرز چشم‌گیری فراتر از انتظار بود.

این مشاهده مرا بر آن داشت که تکرار دو رقم دست راست یعنی یکان و دهگان تعداد کل آرای ریخته شده به همه تک صندوق‌های رای را برای استان‌های تهران، لرستان، اصفهان، یزد، آذربایجان، اردبیل و کرمانشاه تحلیل کنم و برای مقایسه با نتایج دو انتخابات ایالتی وین ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ و یکی در برلین که هریک بزرگترین شهر اتریش یا آلمان نیز هستند، بسنجم…..

در رابطه با این مقاله تحلیلی، «محمدجواد اکبرین» پژوهشگر دینی و فعال سیاسی نوشته است: ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻫﺸﺘﺎﺩﻭﻫﺸﺖ، ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺘﻪﯼ ﺻﯿﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﺀ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺗﻘﻠﺐ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺷﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺍﻟﻮﯾﺮﯼ ‏(ﺭﺋﯿﺲ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﺻﯿﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯼ ﻣﻬﺪﯼ ﮐﺮﻭﺑﯽ‏) ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪ. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺪﺍﺭﮎ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺠﻤﻞ ﻭ ﻣﻔﺼﻞ ﺍﺯ ﺗﻘﻠﺐ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺁﺫﺭﯼ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺗﻘﻠﺐ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ، ﺩﻩﻣﺎﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩﯼ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽِ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭ ﻭﺭﻭﺩ ﻋﺮﯾﺎﻥِ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ، ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺁﻣﺎﺭ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺑﯿﺎﺕ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪﯼ ﺁﻥ ﺍﺭﻗﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺣﻤﺪﯼﻧﮋﺍﺩ ﺩﺭ ﻭﺑ‌‌‌ﺴﺎﯾﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﻟﺮﺳﺘﺎﻥ، ﯾﺰﺩ، ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ، ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ، ﺍﺭﺩﺑﯿﻞ ﻭ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺁﻣﺎﺭ ﺭﺳﻤﯽ، ﺗﻘﻠﺐ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻋﺪﺩﺳﺎﺯﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍٓﺭﺍﺀ ﺻﻨﺪﻭﻕﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪﺍﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻧﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﻘﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞﮔﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼِ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﯿﺖ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ‏«ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ‏»، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺗﺎﺯﻩﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﯾﻦ‌ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﻪﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ ‏«ﻋﺪﺩﺳﺎﺯﯼ‏» ﺑﺎﺯﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻫﺸﺘﺎﺩﻭﻫﺸﺖ ﺑﺎ ‏«ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﺘﺎﯾﺞ‏» ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﺎ ‏«ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ‏». ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪﯼ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﯽﺁﺑﺮﻭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﯾﻦﺑﺎﺭ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺭﺍ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺟﻠﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦِ ﺭﺳﻮﺍﯾﯽِ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ.

متن کامل مقاله را در قالب پی دی اف می توانید در «اینجا» مشاهده و یا دریافت کنید.