محمد تقى کروبى

در پنجمین سال ریاست حسن روحانی جامعه دردمند ایران هنوز گرفتار «گفتار درمانی» رئیس‌جمهوری‌ست که خوب سخن می‌گوید. بازداشت منتقدین و نحوه نگهداری زندانیان به همان نحو ادامه دارد و کسی هم خود را درقبال کشته شدن مظلومانه زندانیان کمتر شناخته شده و یا حتّی استاد دانشگاهی نظیر مرحوم کاووس سیّد امامی مسئول نمی‌داند. سیاست‌های شکست خورده تیم اقتصادی دولت، کشور را نه تنها از بحران خارج نکرده بلکه تمامیت این سرزمین را در آستانه بحرانی عمیق قرار داده است. وعده رئیس‌جمهور در قبال کنترل بى سابقه کاهش سرمایه ملّی ایرانیان یک روز هم عملی نمی‌گردد و نشان از واقعیت تلخی درون این دولت دارد.
به راستی گره کار کجاست؟ آیا از رئیس‌جمهوری‌ست که خود و اعضای کابینه‌اش را متعهّد به اجرایی کردن وعده‌ها نمی‌داند و تنها خوب سخن گفتن را برگزیده است؟
نگارنده نمی‌خواهد نقش دولت را انکار کند بلکه بر این باور است که ایراد تنها از آن کسی نیست که بر اریکه قدرت تکیه می‌زند و از فردای پیروزی همه چیز را به فراموش می‌سپارد و عنان اداره اجرایی کشور را در اختیار چند محبوب خود قرار می‌دهد. ایراد از حامیان کوری است که حاضر به دیدن واقعیت‌ها در زمان مناسب نیستند و از همان روز اوّل به بهانه‌های واهی راه پرسشگرى و نقد مشفقانه را مسدود می‌کنند. در دوران اصلاحات، اکثر اصلاح‌طلبان به نوعی گرفتار همین موضوع بودند و نتیجه آن را در پایان دولت اصلاحات دیدند، شوربختانه هنوز هم درس نگرفته‌اند.
من امّا از ابتدا ضمن حمایت از دولت، با رویکرد اصلاح‌طلبانى که حمایت مطلق از روحانی را در برنامه کاری‌شان قرار داده بودند مخالفت کردم و در مصاحبه‌ها و نوشته‌هایم صریح گفتم حمایت ما از دولت حمایتی‌ست انتقادی. تلاش‌هاى دولت را بستائیم و کم کاری و فساد درونی آن را نقد کنیم.
از بد حادثه جریان‌های سیاسی کشورمان جریان هایی جو‌زده هستند که همه چیز را یا سیاه می‌بینند و یا سفید. این بیماری مبتلابه تمامی جریان‌های سیاسی اعم از داخل و خارج از کشور است و به جرئت می گویم استثنایی هم ندارد.
به باور من سکوت معنا‌دار چهره‌های برجسته جریان اصلاحات و فراکسیون امید در قبال بی‌نظمی و آشفتگی دولت فعلی نه تنها زیبنده این جریان اثرگذار کشور نیست بلکه در ناامیدی مردم نسبت به آینده نقش بزرگی ایفا می‌کند.
در پایان سخنى هم با کسانى که در نقش همیشه مخالف، انفعال محض‌شان را به رخ دیگر فعّالان می‌کشند. بدانیم ایجاد بستری برای تغییر در پرتو پرسشگرى و مسئول دانستن صاحبان قدرت است، نه انفعال و غرّولند کردن در قبال فعّالان و کنشگران.

منبع؛ اینستاگرام نویسنده