در پی ادعای جدید آقای خامنه ای مبنی بر ضرب و شتم و لخت کردن یک بسیجی در روز عاشورا بخشی از بیانیه ۲۱ دی ماه ۱۳۸۸ کروبی را که از خشونت عریان حاکمیت در آن روز می گوید باز نشر می کنیم:
… آنچه در عاشورای حسینی بر این ملک و دیار رفت، مایه نگرانی و آزردگی هر انسان آزاده و مسلمانی بود؛ آنچه از خشونت عریان به چشم دیدیم و آن کشتار بی‌رحمانه چیزی نبود که بتوان از کنار آن به راحتی گذشت. خشونت برخی نیروهای حافظ امنیّت و ارزان شدن جان آدمی‌زاد بدان‌جا رسیده است که در ظهر عاشورا در جمهوری اسلامی ایران با خودرو انتظامی، مردم زیر گرفته می‌شوند و از بلندی پرتاب می‌گردند و سینه آن‌ها را هدف گلوله قرار می‌دهند؛ لابد به ‌آن دلیل که از رأی خود پرسیده و صدایی برای حق‌خواهی بوده‌اند. و با این حال زبان‌ها را بسته می‌خواهند تا صدای دلخراش این جنایت به گوش‌ها نرسد. گویی که خدا ناظر بر این رفتارها نبوده است و آنچه بر عزاداران حسینی رفته را ندیده است. و گیریم که همگان را با ارعاب و تهدید به سکوت وادارند اما با فیلم‌ها و تصاویری که جان دادن شیعیان حسینی در روز عاشورا را به تصویر می‌کشد و تصویری که به‌نام جمهوری اسلامی برای آیندگان به یادگار خواهد ماند چه می‌توان کرد؟ براستی که بر این ماتم باید گریست.
حوادث بازداشتگاه‌ها و ماجرای کهریزک و خشونت به زنان و دستگیری‌های فله‌ای و دادگاه‌های فرمایشی و ارعاب تئوریزه شده کم بود که دست آقایان به خون مردم در روز عاشورای حسینی نیز آغشته شد. طنز ماجرا اما آنجاست که طلب‌کار هم می‌شوند. دست پیش می‌گیرند مبادا که پس بی‌افتند. شب عاشورا به حسینیه جماران یورش می‌برند و با این حال از شکسته شدن حرمت امام و عاشورا نیز سخن می‌گویند. با چاقو و قمه به‌جان مردم در تهران و مشهد می‌افتند و بعد حکم محاربه برای دیگران صادر می‌کنند. مواجب بگیران را به‌جان مردم می‌اندازند و مردم را فریب خورده و مزدور اجنبی می‌خوانند. …

خدایا تو شاهد باش که برای چهار روز حکومت چه آبرویی از اسلام و انقلاب بردند و چه ارزان موجبات تنّفر مردم از روحانیت را فراهم کردند. خدایا تو شاهد باش که چگونه یک جدال سیاسی را به یک جنگ مذهبی تبدیل کردند تا بتوانند به‌نام دین، حق‌خواهی سیاسی مردم را سرکوب کنند. کار ما بدان‌جا رسیده است که یک گروه سیاسی به‌نام جامعه مدرّسین اطلاعیه می‌دهد و یک مرجع عالیقدر، آیت‌الله‌العظمی یوسف صانعی را از مرجعیت سلب می‌کند. جامعه مدرّسین فعلی گویا تصوّر می‌کند از همان جایگاهی رفیعی برخوردار است که جامعه مدرّسین پیش از انقلاب و در ابتدای انقلاب برخوردار بود. برخی از اعضای تازه به‌دوران رسیده جامعه مدرّسین در غیاب اساتید گران‌قدر بر این خیال خام‌اند که یک مرجع را با یک اطلاعیه می‌توان از مرجعیت به در کرد. در حکومت اسلامی به مسجد و منزل و مدرّسه عالم مجاهد آیت‌الله علی‌محمد دستغیب به‌خاطر اظهار نظری حمله ور می‌شوند و مردم را با توسل به زور از مسجد بیرون و خانه خدا را پلمپ می‌کنند. به‌نام مذهب، حکومت می‌کنند و با این حال چنین آبرو از مذهب می‌برند.

…. آنانی که مسبب مظالم عاشورای حسینی و حوادث پس از انتخابات بوده‌اند باید توبه کنند نه آن‌هایی که برای احقاق رأی خود شهید داده‌اند. آن‌هایی باید توبه کنند که چوب حراج بر ثروت ملّی کشور زده‌اند و از کیسه مردم حاتم‌بخشی کرده‌اند و مردم را در فقر و تنگدستی رها کرده‌اند. آن‌هایی باید توبه کنند که افراد بی‌صلاحیت را تأیید صلاحیت کردند و افراد واجد صلاحیت را رد و مردم را از حق انتخاب کردن محروم ساختند و برای تغییر رأی مردم جواز صادر کردند و اعتراض مردم را با گلوله سرکوب نمودند. … مردم ایران اهلِ زیاده‌خواهی نیستند. توبه کنندگان را که به گناه خود اعتراف کنند خواهند بخشید اگرچه ظلم آن‌ها را فراموش نخواهند کرد. نه کسی به‌دنبال انتقام است و نه انتقام گیری درمانی بر ظلم‌های رفته بر مردم خواهد بود.